Czy da się uciec od swojego pochodzenia? Jak pragnienie awansu społecznego wpływa na kolejne pokolenia? I czy nasze życie mogą kształtować ci, ktĂłrzy odeszli, zanim się urodziliśmy?
WokĂłł tych pytań krążą rozważania noblistki Annie Ernaux w trzech autobiograficznych prozach składających się na zbiĂłr Bliscy. Zbierając słowa, gesty i wydarzenia z życia ojca, matki i siostry, rekonstruuje ich losy i odbija je w lustrze własnych doświadczeń. Opowiada o ojcu, ktĂłry w dzieciństwie zamiast chodzić do szkoły, musiał pomagać w żniwach, a w dorosłości zajął miejsce wśrĂłd ludzi prostych i milczących. O matce pełnej gwałtowności i dumy, marzącej o pozycji, "dorobieniu się" i szacunku otoczenia. O przedwcześnie zmarłej siostrze, ktĂłrej odejście rzuciło długi cień na relacje rodzinne i zdefiniowało życie Ernaux. Ta, niczym archiwistka pamięci, opisuje dziedzictwo swoich najbliższych, łącząc kobietę, ktĂłrą jest teraz, z dzieckiem, ktĂłrym była w przeszłości.
I choć twierdzi, że beznamiętna opowieść przychodzi jej naturalnie, opisane przez nią brzemię pamięci porusza czytelnika do głębi.

Annie Ernaux to bez wątpienia jedna z najważniejszych wspĂłłczesnych pisarek francuskich. "Czy byłabym szczęśliwsza, mając inne życie?" - zdaje się pytać, prowadząc nas przez kolejne dekady swej biografii, ktĂłre w mistrzowskim laboratorium jej prozy stają się zarazem biografią całego pokolenia. Od czasĂłw niedostatku po lata kapitalistycznego przesytu. Od powojennej młodości, kiedy rytm życia w normandzkim miasteczku wyznaczały święta religijne, po dorosłość, kiedy z nabożną gorliwością czytało się Simone de Beauvoir. Od wstydu wychowania w robotniczej rodzinie po wstydliwe przyjemności klasy średniej. A wszystko to na tle wielkiej historii, ktĂłrej motywem przewodnim było wyzwolenie - polityczne, seksualne, z klasowych ograniczeń.
Choć Ernaux boleśnie odsłania własne korzenie, udaje się jej zachować dystans, a dzięki brawurowej formie literackiej oddaje czytelnikom dzieło wybitne i kompletne.